Vrije school Helianthus

De Vrije School Helianthus

De vrije school Helianthus viert 12 november Sint Maartensfeest lees ik op een briefje dat ik vorige week in de bus kreeg. Een vrije school dat een Katholiek feest organiseert, het kan niet gekker worden. Nou het kan nog gekker, ze komen langs de deur en zingen Sint Maartensliedjes. Ik bedoel, als de broederschool dat doet, prima, een katholieke school, maar dat is de vrije school toch niet, dat is een school zonder zuilen. (Helianthus betekent Zonnebloem)
Nu komen ze alleen maar daar waar een briefje hangt. Dat kan toch niet, een vrije school is toch gericht op spontaniteit en creativiteit en die kinderen worden niet in hokjes geplaatst. Gewoon bij elke deur langs gaan, en dan kijken wat er gebeurt. Ik bedoel je kunt wel dat briefje in de bus doen, waar je je wensen uit aangaande de giften, maar zet er dan ook bij dat het ook zonder een cadeauetje kan en ga bij elke deur, dat is pedagogisch gezien veel beter. Je moet ook teleurstellingen overwinnen van mensen die niet de deur open maken, of niet gestoord willen worden. Kinderen opvoeden naar volwassenheid, klaar stomen voor de harde wereld waarin we leven. Dat is toch het doel. Daar kun je ook creatief zijn, maar ook creatieve mensen moeten leven en moeten kunnen omgaan met kritiek op hun creativiteit.
De vrije school ontneemt de mensen de vrije reactie van de mensen achter de deur, dat is verwerpelijk. Absoluut geen reclame voor dat waar ze voor staan. Leren voor het leven, maar tweespalt zaaien tussen mensen met een briefje op het raam en mensen zonder briefje, dat is waar de vrije school voor staat. Het ontnemen van de vrijheid om spontaan te mogen zijn. Bovendien denk ik dat ze meer ophalen als ze overal bellen. Want er zijn ook twijfelaars en mensen die houden van spontaniteit zoals ik. Dus bij mij geen briefje aan het raam.

In de Duitse taal vind je een mooi woord voor ouders die hun kinderen te goed beschermen. Helikopter Eltern, ouders die er op letten dat hun kinderen niks verkeerd doen. Niet alleen spelen op straat, altijd een oogje in het zeil houden en als er iemand ook maar een fout woord zegt tegen dat kind, dan op hoge poten je gaan beklagen. Ik kom gelukkig uit een andere tijd. Geboren op Terwinselen, mijn vader was bovengronder en mijn moeder zorgde voor de 7 kinderen. Wij woonden Maarstraat 52 en de school lag in de Singelweg 5, hij is afgebroken, helaas. Ik had 2 zussen die ouder waren en dus zei mijn moeder de eerste schooldag in september 1956, loop maar met je zussen mee en bij het kruis ga je links. De meisjes gingen rechts naar de meisjes school in die tijd was alles strikt gescheiden. Lanterfanten als de school uit was, was er niet bij, was je niet op tijd thuis, dan woar 't book umgedragen, dus dat kreeg je niks meer. De Schaesbergerweg, die we elke dag over moesten, was ook een drukke weg. Daar stonden verkeersregelaars. Toen al.
Tegenwoordig worden de kinderen met auto en al de klas ingereden. Ze leren niet meer dat je van fouten kunt leren, dat je van teleurstellingen sterker wordt, dat je moet vechten om je doel te bereiken.
In 2006 organiseerde ik een reünie van mijn lagere school klas en de meisjesschool klas van het zelfde jaar. Ik kende geen een van de meisjes, maar ik vond ze allemaal. Wat bleek was, dat de kinderen van de Helikopter Elterern, de watjes waren, vele van hen leefde al niet meer, omgekomen door drank en drugs. Andere die nog leefde waren aan de drugs of leefde op straat. De watjes van de klas, die hadden moeten knokken in
hun leven, waren er sterker uit gekomen. Zoals die ene die wethouder was geworden met mij het meest bedeesde jongetje van de klas toen. En ik die toch maar in zijn eentje een hele reünie georganiseerd had. En dan heb ik ook noch en handicap, wat het syndroom van Klinefelter heet.

Het Grotius ook zo'n vrije school waar kinderen niet echt vrij zijn, waar kinderen zelfmoord plegen, omdat ouders en docenten er niks aan doen, blijkbaar te veel vrijheid voor sommigen. Op die school zat ooit Luna. Ook een kind van Helikopter Eltern, die bij mama op de basisschool zat, omdat ze op een andere school, behandeld werd als elk ander kind. Waar kinderen leren van de fouten. Luna maakte geen fouten, fouten maken die anderen allemaal. Ze bleef nog een jaar extra op de school, zodat mamma een oog op haar bleef houden en kon behoeden voor de boze buitenwereld. Ze kwam op Grotius terecht en nu was er niemand meer die haar kon behoeden, maar helaas een bevriende docent nam de rol over en greep in waar dat kon, want Luna moest beschermd worden. De ouders beklaagden zich waarom ze geen vat meer hadden op haar, waarom ze zich nooit aan de spelregels hield van het leven. Thuis komen op afgesproken tijden was er niet bij, altijd op stap, weg van de ouders die haar overvleugelde. Hoe moet dat dan, als je niet geleerd hebt om van je fouten te leren, dat elk mens zijn eigen wiel uit vindt. En daarmee aan de slag gaat, dat het leven vallen en opstaan is. Hoe moet dat als je niet mag vallen en je pijn mag doen. Dat altijd er iemand is die je nog net opvangt voor je valt, hoe is dat. Ik denk dat het heel moeilijk wordt voor deze mensen. Dat ze naderhand bij een psycholoog zitten en die hun dan het advies geven ga de wereld in en leer van je fouten en durf ze te maken.
Vrij leren in je creativiteit is hoe het moet, maar hou die ouders bij die school weg, want anders is er geen vrijheid. School is school en thuis is thuis.