De Tsiet een Kerkraads gedicht

DE TSIET
DE TIJD

Der miensj va hü deet of ut brent

De mens van vandaag doet alsof het brand

heë jakkert mer en broest en rent.

hij jakkert maar en vliegt en rent

Flotter jeet ut, drop en druvver,

Vlugger gaat het, erop en erover

ut leefste sjleug me sjtukker uvver.

het liefste slaat men stukken over

Tsiet is jeld, doa sjteet me drop,

Tijd is geld, dat vind men het belangrijkste

der inge drieënt der angere op.

de ene draait de andere op.

Me kiekt nit um, jing inkel kier,

Men kijkt niet om gen enkele keer

me jeet mer durch en ummer wieër

men gaat maar door en verlegd steeds de grenzen.

Bij nuuks mieë wead noch sjteljesjtange,

Bij niks meer wordt stil gestaan,

sjrit vuur sjrit wead wieër jejange

stap voor stap wordt verder gegaan.

Zoeë vlüjje weche, daag en ing stond,

Zo vervliegen weken, dagen binnen een uur

voet wie inge blits, jraat wie ing sekond.

weg als een bliksem, net als een sekonde

Da ziet me ópins vul tse spieë,

Dan ziet men in eens veel te laat

wat me verpast hat, kunt nit mieë.

wat men gemist heeft, komt niet meer.

In plaatsj va jage mós me doarum verzukke,

In plaats van te jagen, moet men daarom proberen

ut sjunste van der daag tse plukke.

het mooiste van de dag te plukken

DER HERJOD HAT DE TSIET JEMAAT

GOD HEETF DE TIJD GEMAAKT

VA TSOUWE HAT HEE NUUS JEZAAD

VAN HAASTEN HEEFT HIJ NIKS GEZEGD